Dankbaar aan mijn ouders

Binnenkort gaan Winghang en ik trouwen en het zijn momenten dat je veel over het verleden nadenkt. En dan vooral over de belangrijkste mensen in mijn leven: mijn ouders.

Ik ben in een kleine Bosnische plaats Kakanj geboren. Mijn moeder is opgegroeid in een dorpje (Donji Banjevac) in een huis samen met mijn grootouders, 3 ooms en 2 tantes. Het laatste keer dat ik het huis heb gezien realiseerde ik me pas hoe klein het daar is. Het leven is in die tijd absoluut niet makkelijk geweest. Dat viel echter wel mee in vergelijking met wat mijn moeder daarna heeft meegemaakt.

Mijn vader is ook in een dorpje opgegroeid en door mijn oma opgevoed. Mijn opa is verdwenen in de 2de wereldoorlog. Het leven van mijn vader wordt gekenmerkt door harde werkelijkheid waarin je leert voor zichzelf te zorgen. Hij is heel snel volwassen geworden. Hij is heel vroeg begonnen met werken om te kunnen zorgen voor zijn broer en moeder. Hard werken zodat je iemand van betekenis wordt heeft hem gevormd. Mijn vader heeft zelf geen vader gekend die hem kon adviseren en bijstaan in allerlei kwesties. Zo heeft hij in jonge jaren dingen gedaan die hem zijn hele leven achtervolgen.

Mijn ouders verschillen 9 jaar van elkaar. Mijn moeder was dan ook heel jong toen ze met mijn vader ging trouwen. Toen mijn eerste zus Ivana werd geboren is hun relatie op een dieptepunt beland en ze zijn uit elkaar gegaan.
Op zo’n moment blijkt mijn moeder ongelooflijk ondernemend en sterk. Ze heeft toen spullen gepakt en naar Nederland gegaan om te werken. Nu ben ik dankbaar dat ze toen het besluit heeft genomen, want anders was ik hier niet vandaag in Nederland geweest. Ze heeft toen een bestaan van enkele jaren opgebouwd om vervolgens toch terug te keren naar mijn vader. De reden is waarschijnlijk invloed van familie en traditie dat je niet zomaar uit elkaar gaat. Je kunt je voorstellen dat ik erg dankbaar ben voor dat besluit, want anders waren ze nooit aan mij toegekomen.

Mijn vader is iemand die een absolute verplichting voelt om voor het gezin te zorgen. Hij heeft altijd heel hard gewerkt zodat wij een gevoel van zekerheid kenden. Ik kon me bezighouden met spelen, computers en dromen omdat mijn ouders zo hard hebben gewerkt. Natuurlijk, de keerzijde was dat ik mijn vader stuk minder vaak zag dan mijn moeder, maar daar heb ik nooit last van gehad. Mijn moeder wist dat goed op te vullen en zorg voor mij op haar te nemen. Mijn vader maakte het altijd goed door in zomer of weekenden mij in zijn vrachtwagen mee te nemen. Ik heb dan ook een hoop gezien, mijn favoriete eten gegeten (cevapcici en chocola in Sarajevo) en zelfs op zijn schoot vrachtwagen bestuurd.

Mijn moeder was diegene die met ons naar zee ging op vakantie. Dat was altijd een ongelooflijke belevenis. Daarnaast bracht mijn moeder ons vaak naar rivier Ribnica of naar weekend huis van mijn oom Franjo waar ik veel met Goran (mijn neef) speelde. Dat zijn allemaal dingen waar ik als kind enorm van genoten heb en erg dankbaar voor ben.
Waar ik echter ook dankbaar voor ben is een relatief harde opvoeding om mij te behoeden voor de verkeerde dingen in het leven. Zo ben ik ook een keer met brandnetels op de blote lichaam geslagen omdat ik in de vieze stadsrivier heb gezwomen. Terugkijkend vind ik het slechts grappig ook al is het niet echt een aan te raden maatregel in opvoeding. Ondanks dit ene voorgeval met brandnetels was mijn moeder stuk milder in opvoeding. Mijn moeder was ook meer betrokken dan mijn vader.

Mijn ouders hebben het ongelooflijk zwaar gehad. Hun leven is voor het grootst gedeelte bepaald door het overlijden van mijn 3 zusjes. Desondanks heb ik voldoende aandacht gehad. Ik weet nog goed dat ik op school een onvoldoende kreeg en mijn moeder moest mijn cijferlijst ondertekenen zodat lerares weet dat mijn moeder mijn cijfer heeft gezien. Dat was ook een hele zware tijd voor mijn ouders geweest. Ik heb toen die cijferlijst zelf ondertekend ipv mijn moeder. Lerares had dat gelijk door en heeft contact met mijn moeder opgenomen. Mijn moeder heeft toen veel tijd daaraan besteed om te zorgen dat ik op school goed blijf doen ondanks alle moeilijkheden thuis. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Mijn vader is een meester als het om duidelijkheid en kracht van herhaling gaat. Zijn belangrijkste les voor mij was: Ga naar school, zorg dat je een mooie opleiding afmaakt en dan ben je echt iemand. Dankzij mijn vaders herhaaldelijke les die in mijn hoofd was geprint, heb ik mijn school kunnen afmaken.

Toen oorlog ons stadje heeft benaderd, ben ik zonder mijn ouders en zus Helena over de bergen naar een naburige stad gevlucht. Dat was het meest zware deel van mijn leven. Mijn moeder heeft toen besloten mij op te zoeken. Ze is in het geheim met iemand in een auto naar Vares gekomen en daar mij opgehaald. Mijn vader is rond die tijd zelf ook opgepakt en in gevangenis gezet omdat hij een volwassen Kroaat is en eventueel tegen moslims zou kunnen vechten. Ik ben mijn moeder heel erg dankbaar voor het feit dat ze me toen heeft opgehaald. Als ze dat niet gedaan had, dan kon dat heel erg verkeerd aflopen voor mij.

Mijn ouders hebben mij toen naar Franse VN kamp gebracht waar ik 3 maanden verbleef. Intussen kwamen ze regelmatig met mijn fiets langs om heerlijke gerechten te brengen die ik door de prikkeldraad kon overnemen. Er waren niet veel andere mensen die ook die mogelijkheid hadden. Dankzij mijn ouders was de tijd in de camp veel dragelijker.

Intussen heeft mijn moeder via allerlei connecties ervoor gezorgd dat we wegens de ziekte van mijn zusje Helena om humanitaire redenen de Bosnie konden ontvluchten. Mijn vader is toen in zijn eentje thuis gebleven en die hele tijd met zijn vrachtwagen vele malen humanitaire hulp over de gevaarlijke gebieden naar Bosnie gebracht. Ik ben daar zelf ook erg trots op.

Mijn moeder heeft mij en mijn zusje een nieuwe thuis in Nederland gegeven. Dankzij mijn moeder en haar enorme doorzettingsvermogen woon ik in Nederland. Mijn moeder heeft me zelfs in contact gebracht met mijn eerste IT werkgever. Daar heb ik 5 jaar gewerkt. Ik heb nu een ongelooflijk mooie baan als freelancer en Winghang - de vrouw van mijn leven met wie ik ga trouwen voor een groot deel omdat mijn ouders mij zo vaak hebben gesteund.

Het leven en het verleden heeft mijn ouders doen uit elkaar gaan. Het is ook volledig begrijpelijk. Ik voel nog steeds enorme liefde ondanks vele spanningen en discussies die we vaak met elkaar hebben.

Er is helemaal niemand en niets in dit leven wat band tussen mij en mijn ouders kan aantasten. Ik heb altijd het allerbeste met ze voor. Ma en pa, ik hou heel erg veel van jullie.

Waarom is mijn werk mijn passie?

Deze blog gaat over het begrip "Agile" en wereld van informatietechnologie en is voornamelijk bedoeld voor mensen buiten de IT wereld. Ik denk dat iedereen kan leren van onze ontdekkingen in de wereld van "naar-schermstarende-computer-nerds" ;-), wat natuurlijk een verkeerde voorstelling is van ons werk.

Deze blog is ook een poging om mijn twee wereldden net iets meer aan elkaar te verbinden. Ik heb namelijk collega's en vrienden in IT wereld en dan volledig gescheiden van de eerste: veel familie en vrienden die niets met IT te maken hebben. Natuurlijk, uitzondering hier en daar gelaten. Mijn nichtje Stefica is getrouwd met een IT infrastructuur architect.

Terug naar mijn werk en Agile: Stel eens voor! Je hebt wel een baas, maar in praktijk ook weer niet. Jij bepaalt je dagelijkse werk. Je bent onderdeel van een team en alleen succes van je team is ook jouw succes. Is je team niet succesvol, dan ben je ook niet. Als team maak je een hele sport van om zo efficient en effectief te zijn en dingen te maken waar andere mensen blij van worden. Je werkt vaak samen om de beste oplossingen te bedenken, maar ook vaak met z'n tweeen achter een scherm. Als team heb je ook veel lol met elkaar, geeft een directe en oprechte feedback en je kunt met elkaar heel goed opschieten. Je werkt heel vaak samen

Ik ben een van de teamleden en dit is dus mijn werk. Dat is toch wat anders dan hele dag in je eentje afgezonderd van de wereld naar een scherm staren, of niet?

Mijn eerste werkjaren in IT zijn gekenmerkt met veel frustratie die ik ook nu erg vaak bij andere mensen hoor die niet in dit soort teams werken. Als ik iemand uit de beide werelden vraag hoe het op zijn werk gaat, dan zijn de antwoorden over het algemeen:

• Het is maar werk, wat valt er te zeggen. Ik doe, maak, schrijf... en ben blij als het weer weekend is of binnenkort pensioen.
• Mijn baas is een echte eikel!
• Ik voel me belemmerd, terwijl ik zeker meer kan.
• Er hangt een slechte sfeer op mijn werk, niemand doet iets, elebogenwerkers
• Ik draai mijn uren. Het is geen nuttig werk. Maar goed, ik krijg wel betaald.

Het meest intrigirende is de grote behoefte om een promotie te krijgen. Het speelt overal. Het is juist deze drang dat voor de meeste ellende zorgt. Het is aan de ene kant een drijfveer om mensen te motiveren, maar acties die hieruit voortvloeien zijn ten behoeve van egocentrische eigen belang. Zo zal een bediende in een winkel niet zorgen dat zijn klant tevreden weggaat, maar dat zijn baas niet op haar boos wordt. Soms is dat hetzelfde (als baas ook wil dat klanten altijd tevreden weglopen), maar vaak ook niet.

Mijn team wil echter dat de klant / gebruiker tevreden is. Niet omdat baas dat zegt, maar omdat een tevreden klant een echte bron van motivatie en tevredenheid is. Mijn passie is dus het hebben van tevreden klanten. Je doet iets voor mensen waar ze blij van worden en je wordt ook nog goed voor betaald.

We hanteren veel principes, waarvan de meeste niets met IT te maken hebben. Hier zie je een aantal opvallende:

• De hoogste prioriteit is klant tevreden te stellen door vroegtijdig en frequent opleveren van bruikbaar product
• Sta open voor veranderende eisen. Als klant voortdurend van gedachte verandert, dan is dat ok. Er zijn geen contracten die haar daarin belemmeren.
• Bouw projecten rond gemotiveerde individueen. Geef hen de omgeving en de ondersteuning die ze nodig hebben en vetrouw erop dat ze de klus klaren.
• De meest efficiente en effectieve manier om informatie te delen is met elkaar te praten (dus minder emails, en documenten)
• Streef naar de maximale kwaliteit. De klant wil niet dat zijn product af en toe niet doet.
• Team leert voortdurend door een regelmatige terugkoppeling naar elkaar over hoe ze werk, maar ook gedrag naar elkaar kunnen verbeteren.

Je zou kunnen stellen dat echte principes nog dieper gaan en hebben te maken met respect, vetrouwen, van je werk je passie maken ofwel altijd doen wat je leuk vindt. Deze aspecten en groei hierin vervangen enigzins of misschien volledig het drang om steeds hogerop te komen om maar meer aanzien en status te krijgen. Voor het geld hoef je niet te doen, want ervaren Agile mensen leren veel in korte tijd en zijn inmiddels erg gewaardeerd door bedrijven. Bedrijven betalen inmiddels meer voor een ervaren Agile software ontwikkelaar dan een gemiddelde architect of projectleider.

Je leeft maar een keer, zorg dat je van elk moment geniet.