Vanavond keek ik voor even naar de uitzending van Peter R. de Vries. In deze uitzending is hij voor de zoveelste keer met de Natalee Holloway's zaak bezig. Hij regelde een ontmoeting tussen de moeder van Natalee en Joran in de Peruaanse gevangenis.
Het leven van de moeder van Natalee is de afgelopen vijf jaar een hel geweest. In de hopeloze zoektocht naar die ene ultieme waarheid en gerechtigheid is ze alles kwijtgeraakt. Op het moment dat ze eindelijk na 5 jaar met Joran face-to-face ging praten, heeft ze eindelijk haar hart laten spreken. In haar woorden zat geen haat en bitterheid, maar begrip. In dat gesprek wou ze "een zaadje planten in zijn hart". Wat dat met Joran deed is moeilijk in te schatten; hij is een meester in manipulatie en leugens.
Echter, Joran confronteren met al zijn leugens heeft geen enkele nut. De enige manier om überhaupt mensen naar het goede toe te bewegen is om tot hun hart te spreken. De moeder van Natalee heeft dat dus gedaan. Daarnaast is het na vijf voor haar een enorme overwinning dat ze zonder haatgevoelens met hem face-to-face kon praten.
Dat kunnen we niet zeggen over Peter zelf die zich op kon vreten na het gesprek tussen de moeder van Natalee en Joran en zijn sensationele uitzending in het niets zag vallen. In de gesprekken daarna tussen moeder van Natalee en Peter, geeft zij een mooie levensles aan Peter zelf waar hij jammergenoeg niets mee doet. Moeder van Natalee is eindelijk goed op weg om verleden, hoe moeilijk deze ook is, achter zich te laten.
Een klap in je gezicht duurt slechts een milliseconde, maar een herhalende herinnering daaraan duurt soms een heel leven lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten