Je bent niet je ego

ego |ˈiːgəʊ| |ˈɛ-|
noun ( pl. egos)
a person's sense of self-esteem or self-importance : a boost to my ego.

We ontlenen onze identiteit voor een gedeelte of helemaal aan onze ego. In normaal taalgebruik is ego typisch een negatieve eigenschap van iemand.

Ego heeft altijd honger
De filosofische betekenis - zoals in woordenboek vermeld - heeft een veel bredere betekenis en lijkt iets anders te betekenen dan in ons normaal taalgebruik. Het is echter hetzelfde. Sterker nog, meeste mensen ontlenen eigen identiteit aan hun ego en uiten dat in negatieve context. Ze verbinden eigen bestaansrecht aan eigen ego. "Hij/zij heeft een grote ego!" is een hele treffende uitspraak vooral als het door de grootte heel zichtbaar wordt. Mensen die eigen bestaansrecht aan eigen ego ontlenen zijn altijd op zoek naar voeding voor de ego. Ego heeft namelijk nooit rust, heeft nooit genoeg gehad, wil altijd meer, meer aandacht, aanzien, status, bezittingen. Grote ego's hebben ook veel honger. Daarom zijn welvarende mensen over het algemeen minder gelukkig dan arme. Rijkdom in alle vormen - niet alleen geld, maar ook aanzien en kennis - gaat vaak gepaard met groei van een eigen ego. Met alle gevolgen voor de omgeving, maar ook zichzelf.

Introverte ego
Maar begrip ego gaat nog verder. Een introvert, gereserveerd of oogschijnlijk bescheiden persoon kan ook een zeer sterk aanwezige ego hebben. Hoe meer persoon in kwestie eigen identiteit verbindt met eigen ego, des te introverter hij/zij wordt. Waarom? Het heeft alles met de bescherming van deze ego te maken. Hij/zij denkt: als ik me niet laat zien, dan loop ik geen verwondingen op.

Mijn ego
En weer: Begrip ego gaat voor mij nog verder. Het brengt mij veel inzicht in menselijke gedragingen. Bijv. als ik zelf gekwetst word, dan is mijn ego dat gekwetst is; als ik indruk op andere wil maken, dan is dat omdat mijn ego groter kan worden; als ik tijdens een presentatie of een gesprek zenuwachtig word, dan ben ik bang dat mijn ego verwondingen oplopt, als iemand zegt dat ik een slechte persoon ben (in wat voor verwoording dan ook) dan is mijn ego dat me dan een buikpijn en veel piekeren bezorgt, enz.

Jezelf en je ego
Maar het gaat nog verder. Uit de bovenstaande blijkt dat zichzelf 100% met eigen ego identificeren niet goed is. In andere woorden, we streven niet onze ego te zijn. Maar wat zijn we dan? Deze vraag ga ik natuurlijk niet hier behandelen, maar besef dat er twee entiteiten zijn: ik en mijn ego is al interessant genoeg.

Bewust zijn van je eigen ego
En het gaat nog verder. Ik streef ten eerste in de gaten te hebben wanneer mijn ego in spel is en wanneer niet. Er zijn vele praktische manieren, een aantal is hierboven genoemd. Het komt erop neer dat je voortdurend reflecteert, jezelf in spiegel kijkt. Ik probeer niet mijn ego te bestrijden, maar een steeds grotere afstand van te nemen, ofwel slechts beseffen wanneer ego actief is en laten voor wat het is. Het besef is al voldoende om het kleiner te laten worden.

Als je denkt: "wat een onzin!" dan is dat je ego die dat vertelt. :-) Maar laat je ego gerust toe om een mooie kritische commentaar op deze post te geven.

Beste bescherming is geen bescherming

Een aantal vrienden vragen me soms om advies over persoonlijke dingen. Daarin hoor ik opvallend vaak dat ze gekwetst zijn of bang zijn om gekwetst te worden. Dit zeggen ze niet gelijk, maar als ik doorvraag uiteindelijk wel. Ze ontwikkelen vaak een eigen beschermingsmechanisme. Deze heeft allerlei vormen en gradaties. Het gaat van heel subtiel door bijvoorbeeld niet al te persoonlijk te zijn, vaak proberen grappig en gezellig te zijn of heel wijs of snel te gaan praten. Allemaal om een juiste indruk te maken bij omgeving. Tot niet meer in staat zijn om een partner te vinden wegens teleurstellingen uit verleden. In het laatst genoemde is het beschermingsvorm vele eisen bij partnerkeuze of een onzichtbare, maar zeker voelbare muur waar geen echte emoties doorheen zichtbaar zijn. De teleurstellingen komen dan niet per definitie uit de vorige partnerrelaties, maar ook uit jeugd.

Gisteren was ik echter ook op bezoek bij een stel dat zichzelf bijzonder of helemaal niet beschermt. Volgens mij zouden ze niet eens erg vinden als ik ze hier bij naam zou noemen. Het voelde voor mij heerlijk om in hun buurt te zijn. Een van hun ken ik eigenlijk pas net en hij legde zo'n beetje zijn hele hart op tafel. Het meest bijzondere vond ik het effect dat zijn actie op mij had. Namelijk, als je iemand net leert kennen dan heb je vaak subtiele vooroordelen naar aanleiding van je eerste indruk. Hij nam ze allemaal weg door zijn hart aan mij / een vreemde volledig open te stellen.

Het opvallende is ook dat ik me bij mensen met muren niet prettig voel. Er is dan geen connectie, er is afstand, oppervlakkigheid. Tegenwoordig heb ik het vrij snel door dat zo'n iemand iets probeert te beschermen. Of in bijzondere gevallen misschien mij probeert te beschermen door iets voor zich te houden. Mijn mening over de persoon wordt door mij (onbewust) gevormd rondom het feit dat ik die muur zie. Die muur is voor mij die persoon. Het is immers enige wat ik zie...een facade. Misschien een overduidelijke voorbeeld is een kapperzaak waar ik altijd mijn haar laat knippen. Ze zijn heel professioneel, dus afstandelijk. "Goede middag mijnheer, hoe wilt u uw haar geknipt hebben? Is het koud buiten?...". Slechts een van de dames is heel open. Soms als ze niet zo lekker in vel zit, dan is ze stil en vraag ik ernaar. Ze vertelt ook gelijk wat er aan de hand is. Erg prettig om met zo'n iemand in gesprek te zijn.

Het valt me op dat ik nooit mensen oordeel als ze helemaal open zijn en ze vrij makkelijk accepteer zoals ze zijn, zelfs als hun daden of gedragingen extreem zijn. Ik krijg een sterke neiging om wel te oordelen als mensen een bescherming / muur optrekken.

Ik doe ook mijn best om zoveel mogelijk open te zijn. Het gaat steeds beter. Misschien de belangrijkste belemmering is dat mensen dat niet op prijs zouden stellen. Dan ben ik dus voorzichtig, uiteindelijk uit bescherming voor mezelf. Echter, iedere keer dat ik het gedaan heb, kreeg ik geen spijt van en iedereen stelde het echt op prijs. Het is ook een geweldige manier om echte contact met mensen te maken,...voorbij rollen, labels, status, ego's, imago's....

Natuur en het leven in het NU

Ik heb me afgevraagd waarom ik het zo fijn vind om in natuur te zijn. En dan liefst zo ver mogelijk van dingen die geen onderdeel maken van natuur ofwel door mensen gemaakt. Dus ook geen huizen of geluid van een vliegtuig.
Het is natuurlijk rust die ik dan ervaar. Je voelt op een onbegrijpelijke manier een verbinding met de plek waar je bent en dagelijkse rompslomp lijkt dan helemaal weg.
Maar waarom, waar komt die rust vandaan. Hier kwam ik pas achter toen ik tot op zekere hoogte dezelfde rust op veel meer plekken kon reproduceren, thuis, in de auto, trein,...

Natuur is van zichzelf slechts nu aanwezig. Natuur maakt voor mij makkelijk om gewoon te zijn, in dit moment op de plek waar ik ben. En veel minder in mijn gedachten te dwalen, maar gewoon te zijn, observeren, alles in me opnemen, genieten.
Thuis of in de stad ben ik altijd bezig een doel te bereiken, ofwel in de niet bestaande toekomst te zijn. Want dit moment lijkt zo nutteloos, vooral als je zoals ik van nature alles efficiënt wil doen. Mijn hele omgeving en deze maatschappij is daarop ingericht. Ieder moment is slechts een middel om ergens anders te zijn. En als ik daar ben, dan is er weer een andere doel. Pas vanaf februari afgelopen jaar lukt mij om bewust zo lang mogelijk in dit moment te zijn.

Laat me weten op welke plekken exact jij je prettigste voelde en welk gevoel dat is

Leven in het NU

Misschien mijn belangrijkste levensles is om zoveel mogelijk te leven in het nu. Vele andere lessen, ervaringen en vragen komen steeds hierop terug. Ik vind het ook zo bijzonder dat iets zo eenvoudigs zo uitgebreid besproken wordt. Er zijn ook vele manieren om uit te leggen. Hier een meer praktische uitleg:

Zowel toekomst als verleden bestaan niet. Het zijn de herinneringen of gedachten in mijn hoofd die ware geluk blokkeren en pijn veroorzaken. Enige wat echt bestaat is dit moment. Het neemt niet weg dat ik van verleden kan leren en om praktische redenen aan toekomst moet denken.

Mijn pijn/verdriet komt voort uit de gedachten over verleden en toekomst. Inmiddels heb ik in kunnen zien dat bijna al mijn gedachten over het verleden of toekomst gaan. Een deel hiervan is van analytische aard, waarin ik dingen probeer te begrijpen en te leren. Echter, een groot deel zijn steeds herhalende gedachten die ik in twee categorieën kan verdelen: afkeer en verlangen. "Afkeer" gedachten gaan bijv. over zowel fysieke als emotionele pijn, bepaalde mensen, dood, enz. "Verlangen" gedachten gaan bijv. over mijn constant verlangen om het beter te hebben dan nu in alle opzichten, zoektocht naar geluk, meer aanzien, persoonlijke ontwikkeling,...

Leven in het nu, betekent niet dat ik mijn gedachten aan moet passen. Het betekent het stoppen met denken en simpelweg zijn in dit moment. Maar waarom? Omdat 99% van onze gedachten is herhalend en heeft dus geen nut. Omdat pijn door deze zelfde gedachten veroorzaakt wordt. Omdat.....er zijn zoveel redenen.
Toch betekent het stoppen met denken niet letterlijk voor altijd stoppen met denken. Gedachten hebben zeker nut. Het betekent dat ik streef zelf te bepalen wanneer en waar ik aan denk en niet constant door gedachten te worden geleefd.
Ik begrijp dat sommige van jullie lezers - waarvan een aantal hele goede vrienden - met deze blogpost niet veel kunnen. Maar laat je je "gedachten" :-) over gaan en komende tijd ga ik nog veel meer over schrijven. Ik heb in het afgelopen jaar grote stappen op dit gebied gemaakt en het heeft me al veel opgeleverd.

Mijn dank op de reacties op mijn vorige posts. Laat me in deze weten waar jouw gedachten uit bestaan. Kun je ze categoriseren, wat doen ze met jou, enz?

Persoonlijke blog meer persoonlijk maken

Een dierbare vriendin en nog twee andere mensen hebben me advies gegeven over de wijze waarop ik mensen iets mee wil geven door middel van een blog of presentaties. Tot op heden deed ik dat vooral in een neutrale of een wijzende vorm wat lezers/luisteraars wel of niet zouden moeten doen. Het had misschien ook mee te maken dat in Nederland men niet al te snel zichzelf blootgeeft en helemaal niet op internet voor iedereen en voor altijd leesbaar.

Hoewel ik de beste bedoelingen heb is het slechts aan de lezer om te bepalen of hij/zij iets mee wil doen. Daarnaast komt een verhaal vanuit mijn eigen persoonlijke perspectief en ervaringen beter over. Dus, dierbare vrienden, deze advies neem ik te harte.