Beste bescherming is geen bescherming

Een aantal vrienden vragen me soms om advies over persoonlijke dingen. Daarin hoor ik opvallend vaak dat ze gekwetst zijn of bang zijn om gekwetst te worden. Dit zeggen ze niet gelijk, maar als ik doorvraag uiteindelijk wel. Ze ontwikkelen vaak een eigen beschermingsmechanisme. Deze heeft allerlei vormen en gradaties. Het gaat van heel subtiel door bijvoorbeeld niet al te persoonlijk te zijn, vaak proberen grappig en gezellig te zijn of heel wijs of snel te gaan praten. Allemaal om een juiste indruk te maken bij omgeving. Tot niet meer in staat zijn om een partner te vinden wegens teleurstellingen uit verleden. In het laatst genoemde is het beschermingsvorm vele eisen bij partnerkeuze of een onzichtbare, maar zeker voelbare muur waar geen echte emoties doorheen zichtbaar zijn. De teleurstellingen komen dan niet per definitie uit de vorige partnerrelaties, maar ook uit jeugd.

Gisteren was ik echter ook op bezoek bij een stel dat zichzelf bijzonder of helemaal niet beschermt. Volgens mij zouden ze niet eens erg vinden als ik ze hier bij naam zou noemen. Het voelde voor mij heerlijk om in hun buurt te zijn. Een van hun ken ik eigenlijk pas net en hij legde zo'n beetje zijn hele hart op tafel. Het meest bijzondere vond ik het effect dat zijn actie op mij had. Namelijk, als je iemand net leert kennen dan heb je vaak subtiele vooroordelen naar aanleiding van je eerste indruk. Hij nam ze allemaal weg door zijn hart aan mij / een vreemde volledig open te stellen.

Het opvallende is ook dat ik me bij mensen met muren niet prettig voel. Er is dan geen connectie, er is afstand, oppervlakkigheid. Tegenwoordig heb ik het vrij snel door dat zo'n iemand iets probeert te beschermen. Of in bijzondere gevallen misschien mij probeert te beschermen door iets voor zich te houden. Mijn mening over de persoon wordt door mij (onbewust) gevormd rondom het feit dat ik die muur zie. Die muur is voor mij die persoon. Het is immers enige wat ik zie...een facade. Misschien een overduidelijke voorbeeld is een kapperzaak waar ik altijd mijn haar laat knippen. Ze zijn heel professioneel, dus afstandelijk. "Goede middag mijnheer, hoe wilt u uw haar geknipt hebben? Is het koud buiten?...". Slechts een van de dames is heel open. Soms als ze niet zo lekker in vel zit, dan is ze stil en vraag ik ernaar. Ze vertelt ook gelijk wat er aan de hand is. Erg prettig om met zo'n iemand in gesprek te zijn.

Het valt me op dat ik nooit mensen oordeel als ze helemaal open zijn en ze vrij makkelijk accepteer zoals ze zijn, zelfs als hun daden of gedragingen extreem zijn. Ik krijg een sterke neiging om wel te oordelen als mensen een bescherming / muur optrekken.

Ik doe ook mijn best om zoveel mogelijk open te zijn. Het gaat steeds beter. Misschien de belangrijkste belemmering is dat mensen dat niet op prijs zouden stellen. Dan ben ik dus voorzichtig, uiteindelijk uit bescherming voor mezelf. Echter, iedere keer dat ik het gedaan heb, kreeg ik geen spijt van en iedereen stelde het echt op prijs. Het is ook een geweldige manier om echte contact met mensen te maken,...voorbij rollen, labels, status, ego's, imago's....